Πόσο αντιφατικό είναι να αποζητάς απεγνωσμένα κάποιον με δυνατή κρίση, αλλά μόλις δεχτείς κριτική, μαζεύεσαι και κλειδώνεις το κεφάλι σου, νιώθοντας έντονη αποστροφή και απέχθεια για το «θράσος», που είχε κάποιος να σχηματίσει άποψη για σένα;
Πόσο ψυχοφθόρο και άδικο είναι για κάποιον, που του δόθηκε ο λόγος, να πυροβολείται, επειδή οι ακροατές δεν ήταν έτοιμοι, τελικά, να τον ακούσουν; Ή πόσο εξουθενωτικό είναι για κάποιον να κατακρίνεται, χρησιμοποιούμενος ως εξιλαστήριο θύμα αδηφάγων και ανικανοποίητων υβριδίων, που δεν έχουν να ασχοληθούν με κάτι πιο ποιοτικό στη ζωή τους, από το λαϊκό κουτσομπολιό, που βαφτίζουν «συμβουλή»;
Οφείλουμε να κρίνουμε και, αν είμαστε τυχεροί (!), να κριθούμε. Πόσες μεταβλητές, όμως, χρειάζεται να έρθουν σε ισορροπία, ώστε να συντελεστεί σωστά και στέρεα, μια κριτική;
“Ως κριτές, οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς, αφού κρίνοντας κάποιον άλλον, δεν ορίζεις εκείνον, αλλά εσένα”.
– Wayne Dyer
Για να κρίνεις, οφείλεις να σέβεσαι τον εαυτό σου και να βλέπεις τόσο εσένα, όσο και τον κρινόμενο, ως αναπόφευκτα ημιτελή οντότητα και να γνωρίζεις το υπόβαθρο, τόσο της ύπαρξής του, όσο και της ενέργειας, για την οποία κρίνεται. Αντίστοιχα, να δέχεσαι κριτική από ανθρώπους, των οποίων εκτιμάς τη γνώμη και θεωρείς στέρεο και αγνό το κίνητρό τους, που μόνο θετική επιρροή και αποτέλεσμα μπορεί να έχει.
H ειρωνεία βρίσκεται στο γεγονός, ότι ποτέ δεν θα μπορέσουμε να βρούμε τη μία και μοναδική αλήθεια. Όλοι μας κρύβουμε μια υποκειμενική καθολική αλήθεια, η οποία δεν είναι τίποτα παραπάνω από τη συγκέντρωση εικόνων, παραστάσεων και εμπειριών, η εμβέλεια των οποίων είναι αρκετά μικρή, ώστε να μπορέσει να κριτικάρει εμβέλειες τρίτων ατόμων.
Αυτό που μπορούμε, όμως, να κάνουμε είναι να εξετάζουμε και να κρίνουμε καθημερινά το πώς νιώθουμε και σκεφτόμαστε για όσα συμβαίνουν γύρω μας και με όσους αυτά συμπεριλαμβάνουν.
Στην τελική, η κρίση μας είναι απλά μια αντανάκλαση των πιστεύω και των αξιών μας. Αν δεν συνειδητοποιήσουμε και καταχραστούμε τη δύναμή της, θα τη σπαταλήσουμε σε ελάχιστο χρόνο, καταρρίπτοντας κάθε ασπίδα προστασίας από κακόβουλες σκέψεις, συναισθήματα και σχόλια, προς ή από εμάς.
Μην ξεχνάς, ότι είσαι κάποιος για μερικούς και κανένας για πολλούς. Για ‘σενα, ποιος είσαι;